'Als er één ding zeker is in het leven, is het dat we doodgaan. En het is juist dát deel van het leven dat we proberen uit ons bewustzijn te bannen'
De dood: een spannend onderwerp! De afgelopen 20 jaar heeft Carla Verberk er verschillende retraites over gevolgd. Ze zegt dat ze haar leraarschap erg hebben verdiept. Nu is de tijd rijp om zelf les te gaan geven over dit fascinerende onderwerp. In de retraites van de huidige cyclus van de Mysterieschool (het vervolg op de Tantra Training), staat de dood centraal. Ook komt er in 2020 een vervolggroep over waar je aan deel kan nemen als je tenminste de introductieweek bij ons hebt gevolgd.
Tantra kent veel meditaties en beoefeningen rondom de contemplatie van de dood. Er zijn verhalen van Tantrika's die mediteren op de begraafplaats. Er zijn meditaties waarin je je voorstelt dat je eigen lijk langzaam verbrand op de brandstapel.
Waarom zou je dat doen? Carla: 'door je met de dood bezig te houden, leer je heel veel over het leven.'
Dit intrigerende onderwerp bieden we deze keer via twee verschillende media aan: naast het artikel (PDF, downloaden of lezen in je browser) is er ook de video hieronder (12 min), waarin je een deel van het interview met Carla ziet. Misschien vind je het leuk om te zien hoe ze spreekt over dit 'zware' onderwerp.
Veel lees en/of kijkplezier...
Deze liefdevolle woorden hebben mij een slinger gegeven naar mijn bodem.
Dank daarvoor.
Veel van hetgeen Carla hier geeft, weet, denk en voel ik. Niet alleen na het sterven van mijn vrouw (55 jaar gehuwd) in 2016, was ik met het thema dood bezig. In gedichten, gedachten denk ik dat ik steeds makkelijker over het overgaan denk en ook wel voel. Maar ben vrij gezond en weet niet wat mij nog rest. Ik denk ook niet zoveel bang te zijn m.b.t. het overgaan, het is een mysterie en ook wel interessant. Geeft ook impulsen om van dag tot dag intenser proberen te leven en mijn pad trachten af te ronden. Brengt ook wat meer ruimte door meer aan de wat grotere lijnen te kunnen denken. Bijna 81 jaar. Groet, Henk.
Mooi hoe je het omschrijft, het proces van omarmen en waar laten zijn
er is wat er is, de dood en het leven, namaste
Wanneer werd ik ooit minder van sterven? Een zin die ik vaak aanhaal en een waanzinnig verdiepende contemplatie..ik kijk uit naar je teachings Carla!
Prachtig verwoord en ontroerend. Met het 'grote rusten', zet de dood zo aan om het leven vol te leven. Dank voor het delen.
Mooi Carla, intens.
Ik kom naar de retreate als ik mag
Dank je wel Carla en Centrum voor tantra voor deze mooie uitnodiging om nieuwsgierig te zijn. Ik wil hier graag meer over leren en mee bezig zijn.
Sinds een poosje leid ik een groep zangers die zingen aan het bed bij mensen in de laatste levensfase. Daarbij is telkens ook de uitdaging om niet te denken dat het sterven daar bij die ander gebeurt...
Voor wie geïnteresseerd is: zoek naar bedside singers amsterdam op Facebook
of:
http://www.rebalancing-amsterdam.nl/bedside-singers-amsterdam/
Dank Carla, Thema wat mij erg aanspreekt en veel mee bezig ben.
Ik zou graag bij de retraite aanwezig zijn. Hier nog meer in te voelen en te ervaren.
Fijn om je te horen, mooi en intens.
Lieve Carla,
Nu zou ik wel even op de mysterieschool willen zitten: het thema 'dood' houdt mij mijn hele leven bezig, in allerlei variaties. Zo had ik laatst een droom, als onderdeel van een reeks van dromen, over huizen waar ik woon, naar op zoek ben, 'mijn' huis dat bezet blijkt of waarvan ik de sleutel niet kan vinden....Allerlei variaties op hetzelfde thema, met een teleurstellende tendens. Vorige week droomde ik dat ik in een huis was, waar op één etage glazen wanden waren; dit bleek mijn favoriete leefruimte! Want door de wanden van glas was een enorm uitzicht, eindeloze ruimte zonder horizon, waarin ik opging en verdween. Ik maakte deze haiku hierover:
Glazen wand trekt mij
in eindeloze ruimte
waarin ik verdwijn.
Liefs,
Wilmy
Dank lieve Carla! Deze contemplatie over de dood komt voor mij precies op het juiste moment!
Ik sta voor een (voor mij ingrijpende) operatie over een paar weken en kan hiermee aan de slag!
Bij mij kwam direct het inzicht op: dáár kan ik kijken naar mijn angst. Ik hoef de dood niet weg te duwen maar kan vriendjes met hem worden en waar laten zijn...
Barbara zegt: een slinger naar mijn bodem, dát precies!
Vooral de laatste tijd hou ik me heel erg bezig met het sterven de dood.
Het maakt mij Down en depressief Hartelijke groet Ingrid
Hoi Ingrid, is dat nog steeds zo als je het artikel leest? Ik ben benieuwd...
Lieve Carla,
Wat mij nieuwsgierig maakt is het gebied waar (ont)hechting en verbondenheid of (ont)hechting en liefde elkaar raken. Ik kan daarin dat tegendraadse zo sterk voelen, alsof een beweging van onthechten ook een loslaten van liefde met zich mee brengt. Een wringende beweging van twee toestanden die ogenschijnlijk niet los van elkaar in volheid kunnen bestaan. Alsof onthecht betekent liefdeloos en liefdevol op zijn best is als er veel hechting bij is. Dank je voor deze reflectie, wat zou ik graag bij zo'n retraite zijn. Lieve groet, Peter
Carla, dank voor dit persoonlijke artikel over de dood!
In de verliezen die ik ken heb ik een diepe wrevel tegen de dood ervaren. IN de christelijke traditie wordt de dood vaak ook 'de laatste vijand' genoemd.
Tegelijk zegt Jezus: als de graankorrel niet in de aarde valt en sterft kan zij geen vrucht dragen.
Je zegt in je artikel: het leven is toch een voortdurend sterven... die zin viel me op omdat die in de kerk gebeden wordt elke keer als een kind wordt gedoopt. Bij het begin van het leven kunnen we ons al bewust zijn van het sterven dat er onherroepelijk is.
In de hoop dat er weer iets moois uit voort zal komen. 'Wij weten nog niet wat wij zijn zullen...'. (Evangelist Johannes).
h.groet,
Gerhard
Ik ben toerist op deze aard’
ik zou wel willen blijven
het aarden zit mij in het bloed
ik hecht me aan dit leven
maar afscheid nemen is het waard
mijn sporen zullen blijven
de zaden die ik plantte
om liefde door te geven
mijn laatste vlucht in hemels naam
is enkel enkel geen retour
een nieuwe wereld wacht
rouw niet om mij laat slechts een traan
omdat het leven
naar je lacht
© hris