De relatie als bedding voor verlangen, contact en autonomie

Onze verwachtingen en ideeën over relaties worden gevormd in onze kindertijd. Hoe kwetsbaar kunnen we zijn in een relatie? Wat is veilig om te delen en wat niet? Kan ik toelaten dat iemand echt om me geeft?

Misschien herken je de angst om te dichtbij te komen of juist om te ver weg te blijven: ogenschijnlijke tegenpolen. Juist wanneer we geen van beide polen meer proberen te vermijden, kan er meer autonomie komen in onze relatie.

Verbonden zijn... of alleen

We dragen vaak vooral één kant van wat nodig is in een relatie: het verlangen naar alleen zijn, óf het verlangen naar meer contact.

We hebben de natuurlijke neiging om die kant te vertegenwoordigen die is gebaseerd op het relationele veld in onze jeugd, toen ons hart en zenuwstelsel zich ontwikkelde. Het probleem is dat we daarbij vaak de andere pool vermijden of onbewust reageren vanuit de andere pool.

Een gezonde, veilige, flexibele, en voedende relatie lijkt het nodig te hebben dat we in beide polen aanwezig kunnen zijn: op onszelf en in contact. Alleen en samen. Alleen in het contact en samen als je op jezelf bent. Als we de noodzaak om ook alleen te kunnen zijn ontkennen, komen we in een versmolten staat met de ander terecht. Daardoor kunnen we verstrikt raken in allerlei symbiotische verklevingen en onheldere dynamiek in de relatie. Daarbij verliezen we onze integriteit, behoeftes, grenzen en autonomie.

Het gevolg van de versmolten staat is een pathologische neiging om je aan te passen: je doet er alles voor om de behoefte van anderen te vervullen. De behoefte van de ander heeft prioriteit boven je eigen behoefte. We verlaten onszelf uit angst om het contact met de ander te verliezen. We maken dan geen contact vanuit vriendelijke belangstelling, maar vanuit de herinneringen die opgeslagen zijn in ons zenuwstelsel. Herinneringen uit onze vroege omgeving, waar we soms voor de ander(en) moesten zorgen als enige mogelijkheid om de verbinding te behouden. Terwijl we alsmaar verlangden naar onze eigen integriteit, heelheid en echtheid.

Het gevolg van de vermijdende staat is een dwangmatige eigendunk, die niet toestaat dat we op anderen vertrouwen. We mogen anderen niet te belangrijk vinden. We mogen niet teveel over onszelf te onthullen, omdat dit allemaal te onveilig is. Dat maakt ons onzeker en geeft ons nog meer het gevoel dat we onvoldoende afgestemd zijn. 'Nee bedankt, ik kan het zelf. Ik doe het zelf wel, geen probleem'. Terwijl we alsmaar verlangen naar contact, naar ontmoet te worden, gezien te worden en vastgehouden te worden.

Een dans tussen twee polen

Het is niet verbazingwekkend dat we ons aangetrokken voelen tot iemand van de pool die we zelf vermijden, waar we zelf geen contact meer mee hebben.

De balans vinden tussen onze eigen verlangens en die van onze partner, is een dans die veel beoefening vraagt. We moeten bereid zijn - en in staat zijn - om een hoop onrust en ongemak te doorvoelen wanneer we uitgenodigd worden in de pool die we verlaten hebben.

Het is wijs en ook spannend om hulp te vragen aan onze partner als we dat gebied opnieuw betreden, terwijl je die hulp misschien niet altijd zult kunnen toelaten. Laten we vriendelijk zijn voor onze partners, geliefden, vrienden en onszelf wanneer we samen dit verloren gebied heroveren dat zoveel van onze capaciteit vraagt: om aanwezig te blijven en gewaar te zijn. Maar dit aanwezig en gewaar zijn is ook precies wat ons zoveel geluk en vrede te bieden heeft. 

We ontdekken langzamerhand dat de intimiteit van een relatie alles aan het licht brengt dat onopgelost is in onszelf. 

..............................................................

Kyo geeft samen met haar man Gem de Nectar doorgaande groep waarin paren de mogelijkheid hebben om in dit onderwerp (en veel andere thema's) te onderzoeken en te groeien.