Veertien studenten kwamen samen in Amsterdam Noord om een dialoog te doen rondom het onderwerp 'Ouder worden'. Een groot onderwerp dat vroeg of laat onze aandacht krijgt, maar waar we eigenlijk zelden over spreken - zoals één van de deelnemers opmerkte.
Dus hoe is het voor ons om onze jeugdigheid onvermijdelijk achter ons te moeten laten?
We willen allemaal oud worden, maar willen we het ook zijn?
Of, zoals Sanne* het zo mooi verwoorde: 'Mijn oma was helemaal rimpelig en geleefd. Ik vond dat heel mooi. Maar ik schrok me wel rot van mijn eigen eerste rimpel.'
De structuur van de dialoog geeft ruimte voor allerlei onderwerpen om naast elkaar te bestaan. Dat gebeurde ook: de kwetsbaarheid van ouder worden, de beelden die we hebben over oude mensen, de beelden die we hebben over onze eigen toekomst en wat we allemaal nog voor elkaar denken te moeten krijgen, de ruimte die ontstaat als het niet meer zo nodig hóeft...
Carla in haar respons op het artikel:
'Ouder worden kan een intense spirituele beoefening zijn. Ik vind het verheugend om te zien hoe de mensen in de dialoog dit ook zo nemen! Wat een rijkdom als er meer gerijpte ouderen zijn, wiens licht straalt in deze wereld.'
Open hier de PDF om het hele artikel te lezen.
* de meeste namen zijn verzonnen
Mooi om te lezen, al die reacties. Ik was er graag bij geweest, maar op de één of andere manier ging dat niet. Ik ben nu net 70 geworden. Door het lezen van die reacties lijkt het ' normaler' te worden, oud worden, nóg ouder worden. Dank voor dit inkijkje!
22 jaar geleden, ik was 48, begon ik voorzichtig mijn schreden te zetten op het tantra pad. 2 jaar jaar later zat ik midden in de training. Toen was ik net 50. Ik weet nog dat ik dat vreselijk lastig vond, het ouder worden. Had onder andere te maken met niet meer, of minder, in de markt liggen bij de mannen, er niet meer bij horen (bij de 30-ers en 40-ers), op de arbeidsmarkt minder geliefd zijn...Het delen van de angst voor ouder worden was fijn. Ik heb altijd min of meer last van die angst gehad.
Nu bén ik 'oud', tussen kommaatjes, want ik vóél me niet oud, integendeel! Terwijl ik behoorlijke artrose in mijn heupen heb, allerlei kleinere kwaaltjes, pijnen die ik vroeger niet had, ik moet oefeningen doen om 'op peil' te blijven, mijn spieren sterk te houden, omdat ik weet dat ik dan langer dingen kan blijven doen in redelijke of zelfs goede gezondheid. Ik ben nu nog zeer actief binnen onze woongemeenschap en ik werk ook nog, wel minder dan vroeger.
Warme groet, laten we leuke oude mensen worden/zijn!
Trees
Wát ik erg lastig vind is het feit dat het lijf steeds minder kan. In je geest weet je perfect hoe het hoort te functioneren, maar dat doet het zo niet meer. Om voor mijn lijf liefdevol geduld te hebben en houden, dat vind ik een hele uitdaging. Tegelijkertijd maakt het ook dat ik meer liefdevol geduld kan opbrengen voor alles en iedereen, want mankementen in lichamelijke, geestelijke, spirituele, emotionele zin; we kennen het allemaal. Alleen arrogantie en totale empathieloosheid, dat is iets waar ik juist steeds minder geduld voor kan opbrengen. Terwijl je die toch ook zou kunnen zien als geestelijke, emotionele mankementen.