Ik moet een jaar of 13 geweest zijn toen ik met mijn vader de eerste gesprekken had over mediteren en geluk. “Hoe werkt dat dan?” “Voel ik dan geen pijn meer?” “Heb ik dan geen gedachten meer?”. Op mijn 14e ben ik met hem meegegaan naar mijn eerste mindfulness cursus. Het onderzoek was begonnen. Ik studeerde daarna psychologie en filosofie en leerde over het observeren van mijn gedachten en ervaringen. Maar ergens voelde ik dat er meer mogelijk was, meer leven, meer volte, meer dan alleen van een afstandje bekijken. Ik wist alleen nog niet hoe.
Ik herinner me de diepe realisatie die me bij mijn eerste Tantraweek binnenviel, toen de stoffige verlaten machinekamer van mijn emotionele wereld, schokkend tot beweging kwam. “Dit betekent het dus om echt te voelen wat er is!” Niet alleen vanuit mijn hoofd, niet alleen van een afstand, maar in mijn hele wezen. Ja, het deed ook pijn om echt mijn verdriet toe te laten, maar er opende een enorme schoonheid en volte. Ik heb mij sindsdien verdiept in de beoefening van Tantra. Ik blijf elke keer meer ontdekken over de vele lagen waarin we het leven kunnen ervaren.
Een van de grote schoonheden van Tantra voor mij is dat ik dit leven echt mag leven. Ik hoef me niet als monnik terug te trekken in een klooster en mijn partner en bezittingen achter te laten, ik hoef niet heilig of celibaat te zijn en mijn emoties te overstijgen; ik mag mens zijn. Het leert me om steeds weer te omarmen wat echt waar is vanbinnen, of ik er nu trots op ben of niet.
En dat maakt contact met anderen zo veel avontuurlijker. In het contact met mijn vrienden, mijn partner of de kassière hoeft het ook niet alleen maar mooi te zijn, het mag schuren, kraken, maar het mag ook bloeien en bruisen.
Ik voel me zeer dankbaar om op dit pad te zijn en anderen te mogen begeleiden om ook hun waarheid en menszijn verder te ontdekken. We hoeven niet perfect te zijn en laten we dat vieren.
