Een tijdje geleden ontvingen we een ontroerende email van Merel:
“Ik vraag me af wat Tantra zegt over hoe we om kunnen gaan met de ingewikkelde dingen in het leven zoals oorlog, geweld, machtsongelijkheid en wreedheid. Wij als witte Nederlanders ervaren die meestal niet zo aan den lijve, maar ze zijn wel gaande in de wereld. En natuurlijk op kleinere schaal ook in onze 'gewone' levens. Ik merk dat ik er vaak van weg wil, of het wil wissen.
Mijn man en ik waren bij de Tandava meditatieavond op 4 mei. Tijdens de twee minuten stilte zei Carla zoiets als "breng je hart naar de oorlog". Ik vond het heel mooi zoals ze die leek te accepteren als een realiteit waar je niet van weg hoeft te gaan. Ik heb zeer de behoefte om hier meer over te lezen. Oók omdat ik als moeder hierover overdracht doe naar mijn kinderen.”
Artikel door Carla Verberk
Carla Verberk, senior trainer en mede oprichtster van het Centrum voor Tantra, geeft haar antwoord in het artikel hieronder. Want met dit thema hebben we, zo denken we, allemaal op onze eigen manier te maken.
Je leest het artikel door op de afbeelding hieronder te klikken. Er opent zich een nieuw venster, vanwaaruit je de PDF direct kan lezen of kan downloaden naar een map op je computer. Weet je welkom.
Mooi! De beweging naar binnen en dan weer naar buiten.
Dank je wel Carla!
Oh wat een heerlijk bemoedigend stuk lieve Carla. Mocht vorige week nog ervaren hoe voelen in lang weggestopte pijn me bracht bij levendigheid en creativiteit. M'n hart opende, compassie wakker maakte. En hoe voelbaar en merkbaar ik dat meeneem 'in de wereld', waarin mijn weg dan weer een stukje duidelijker is. Het pad van Tantra- groots in het kleine, klein in het grootse. Dankjewel?
Dank je wel, Carla. Je visie bemoedigt me om in de wereld te doen wat ik heb te doen.
Sinds het tweede blok van de Tantratraining ervaar ik dat mijn spreken over mijn idealen de diepte van mijn gevoelige hart heeft gekregen. En dat komt over, merk ik.
Fijn om zo'n 'tegengeluid' te lezen, het sterkt me mijn bijdrage aan de wereld op mijn eigen vierkante meter (meer) inhoud te geven. Elke dag heb ik weer de keuze wat ik wil bijdragen aan de wereld en deze tekst inspireert me weer daarbij, dankjewel.
Wat een mooi en relevant artikel! Voor mij was het zien van de documentaire Human een keerpunt in mijn neiging me af te wenden van de diepe pijn die er in de wereld aanwezig is. Dat had te maken, denk ik, met de compassie waarmee deze film is gemaakt. Het opende mijn hart. Waar ik mee geworsteld heb is dat ik in het voelen van mijn eigen machteloosheid en pijn makkelijk in een moreel idee terecht kwam dat ik iets moest doen aan de ellende zelf. Dan kwam er op dat ik vrijwilliger bij vluchtelingenwerk moest worden of met daklozen of verslaafde mensen werken. En dat vergroot de machteloosheid enorm. De les om voorbij het morele de intelligentie toe te laten, waar Carla over spreekt, heeft me vrijheid en ruimte in mijn hart gebracht. En het ontslaat me van de plicht grootse daden te moeten verrichten. Het heeft me duidelijk gemaakt dat ik een aanwezigheid ben in het web dat alles en iedereen met elkaar verbindt. Of ik dat nu altijd zo ervaar of niet.
Mooi artikel om te lezen!
Hoe meer ik mijn eigen pijn er kan laten zijn, hoe meer ik ook de pijn die ik in de wereld zie en voel er kan laten zijn. Maar af en toe grijpt het me ook behoorlijk naar de keel, voel ik ook angst.
Ik kan vertrouwen halen uit de Wasserklankbilder van Alexander Lauterwasser, waar we het vaak over hebben bij de Stemexpressie van Marius Engelbrecht.
De perfecte natuurlijk figuren die ontstaan in water bij klank. Tussen de ene en de volgende vorm zit een fase van chaos. Je ziet de vorm verdwijnen en dan is er een moment dat er geen herkenbare vorm is, totale chaos. En alleen uit die chaos kan een nieuwe vorm ontstaan. ik zie dit proces in mezelf, en in de wereld.
Wat er ook gebeurt, in Nederland, Amerika, of ergens anders op de aarde, het is nodig, alleen maar omdat het gebeurt. Zonder reden.
Dit vertrouwen helpt me om de pijn én de angst te kunnen voelen.
Ik voel een neiging om me ergens aan vast te willen houden, maar het hoeft niet.
Alles gebeurt zoals het moet gebeuren. Als ik maar blijf voelen.
Soms is het lastig, en zeker maakte ik me zorgen om de verkiezingen, maar dan denk ik aan de waterbeelden en voel ik mijn angst.
Dit alles blijven voelen maakt dat ik niet vastloop, me niet machteloos ga voelen. Contact kan blijven maken met de ander, hem of haar te helpen of een praatje te maken in de bus met een wildvreemde, en glimlachend uitstap.
En om alles te verdiepen doe ik mee aan de Linkinggroep. Want wat raakte me dat in de Introductieweek!